Nederland is een moordland

De derde prijs – prijs van dé Academie en de Bibliotheek Ieper
van Mette De Ruijter
schuilnaam voor Hanneke Middelburg uit Goes (Nederland)

In Nederland leven ruim 17 miljoen moordenaars. ’s Nachts trekken ze hun messen, richten hun pistool of wurgen hun slachtoffer. Sommigen doden minstens drie slachtoffers op verschillende tijdstippen en mogen zich een seriemoordenaar noemen. Ik ben een massamoordenaar. Met mijn vlijmscherpe Zwilling Pro bewerk ik mijn slachtoffers tot ze zwijgen. Ik hou van de stilte die na een moord heerst. Dezelfde stilte ervaar ik ook nadat ik een gedicht heb geschreven. Als de strofes lopen, het ritme klopt en de beelden raak zijn. Overdag ben ik dichteres van het absurde, ’s nachts vermoord ik mijn anorectische tante, een schele circusdirecteur, een verzonnen slager en mijn aan jenever verslaafde opa. Feitelijk ben ik een dichtende massamoordenaar, maar daar schep ik zeker niet over op.

Dromen over moord staat in de top 10 van meest voorkomende dromen. De kans is dus groot dat ook jij een nachtelijke moordenaar bent. Ik weet niet hoe jij je daarbij voelt, maar ik schaam me. Ik beschouw mezelf als een weldenkend mens met compassie voor anderen. Ik begrijp dan ook niet hoe ik me ’s nachts ontpop tot moordenaar. Volgens Freud, lees ik op Wikipedia, komen mijn nachtelijke boodschappen voort uit mijn onderbewuste. Op HLN vult Antonio Zadra, professor psychologie aan de universiteit van Montréal deze Freudiaanse visie aan. Hij zegt dat dromen waarna ik me schuldig voel een manier zijn van mijn onderbewustzijn om me te wijzen op schuldgevoelens in het echte leven waarvan ik niet op de hoogte ben. Mijn eerste gedachte? Onzin! Schuldgevoelens komen voort uit spijt en dit leg ik mezelf op. Niets onderbewustzijn. In de huidige samenleving, waarin jij en ik worden gebombardeerd met beelden, is het niet zo gek dat we ’s nachts aan het moorden slaan. Moorden is mijn ultieme escape uit de beeldenstorm. In moordlustige dromen heb ik het heft in handen. Net als in poëzie verwelkom ik het ongenode en praktiseer het motto ‘kill your darlings’.

Het stelt me gerust dat ik niet de enige ben die een nachtelijke moordenaar in zich draagt. De kans dat ik een echte moordenaar tegenkom is echter klein volgens Quest: ik moet 91.000 mensen ontmoeten om één moordenaar tegen te komen. Moordenaars dromen ook. Ik hoop van een leven zonder dodelijke afloop, want hoe poëtisch de dood soms ook klinkt, ze is rauw, ontwrichtend en nietsontziend. Nederland is een moordland. Je mag er dromen, zoveel je wilt.